Maleisië - Borneo - Mount Kinabalu

Dan was het zover, de dag waarop we de Mount Kinabalu gingen beklimmen. Om 7u vertrokken we richting het Kinabalu Park, de eerste Maleisische UNESCO werelderfgoed site. Na twee uur kwamen we aan bij het park. Het uitzicht was zelfs aan de voet van de berg al indrukwekkend. Onze papieren werden in orde gebracht door onze gids en 10u konden we eraan beginnen. We kozen voor de Summit Trail (de populairste route) die in totaal 8.5km was van begin (Timpohon Gate op 1866m hoogte) tot de top. Op dag 1 stond een 6km lange tocht op het programma die ons bij onze slaapplaats in Laban Rata zou brengen.

Onze groep bestond uit twee mensen, wij, zeer handig! De gidsen op de Mount Kinabalu doen eigenlijk niet veel meer dan achteraan lopen. Het eerste half uur was al vrij pittig met enkele steile stukken waarbij we af en toe naar adem moesten happen. Gelukkig hadden we ook elk een reepje mentors en koekjes bij om ons op de been te houden (in vergelijking met de meeste andere klimmers, die meerdere energiedrankjes en energierepen bijhadden, waren wij niet super goed uitgerust, maar de mentoskes smaakten toch!). Al moesten we goed opletten dat de eekhoorns er niet mee gingen lopen!!

 

 

 

 

 

 

 

Na 2,5 uur hadden we 4km afgelegd en kwamen we aan in Layang Layang, waar het pad samenkomt met dat van de Mesilau Route (de 2km langere maar minder zware route die vooral bewandeld wordt door mensen die het rustiger aan willen doen en meer willen genieten van flora en fauna op de Mount K), en was het tijd voor onze welverdiende lunch. We wouden niet te lang treuzelen om boven nog wat van het uitzicht te kunnen genieten. De laatste 2km waren ongetwijfeld het zwaarst maar dat werd gecompenseerd door het fabelachtige uitzicht. Doordat we boven de wolken zaten konden we de top al zien (die toch nog een eindje van ons verwijderd was).

 

 

 

 

Elke keer als we de locals allerlei gerief (waaronder ons eten) op een houten plank op hun rug naar boven zagen dragen, beseften we dat we geen reden tot klagen hadden. Ze droegen zo n 20 a 30 en soms 50 kilo op hun rug! Voor sommige van die kleine Aziaten is dat hun eigen gewicht. Respect, amai...

 

 

 

1u en 45min later bereikten we Laban Rata (3273m hoogte) en kregen we onze accomodatie te zien. Die bleek, ondanks de vele negatieve commentaren op tal van blogs, heel proper en aangenaam te zijn. Douchen was dan wel weer een hele uitdaging, het was zonder twijfel de koudste douche ooit!!! Het eten was er fantastisch en dat was ook het uitzicht. Vanuit het restaurant keken we uit op de wolken.

 

 

Juij we zijn er!!

 

De berghut

 

Beetje gezweet...

 

Zicht van het restaurant

 

Uitzicht vanop ons balkon, jawel!

 

Zonsondergang:

 

 

 

 

 

 

 

 

Na het eten genoten we op het balkon nog van de adembenemende zonsondergang om vervolgens te gaan slapen aangezien we er de volgende dag om 2u! alweer uit moesten om de top voor zonsopgang te bereiken.   Rond 2.45u begonnen we eraan. Alle locals waren voorzien van minstens vijf lagen kleding, een muts (soms zelfs een bivaksmuts) en handschoenen wat ons toch een beetje schrik inboezemde. Eens buiten bleek dat de kou wel meeviel en waren we heel blij dat we slechts drie lagen aanhadden. Koplamp op ons hoofd en we konden erin vliegen. Vanaf km 7 koelde het dan toch wat af. De temperatuur leek met elke stap een beetje te zakken. We moesten dan ook nog eens onze snelheid wat aanpassen omdat we anders de top te vroeg gingen bereiken en daar dan te lang zouden moeten wachten. We kwamen alsnog te vroeg aan bij Low s Peak (hoogste punt van de Mount K), rond 5.15u. Dat betekende nog een klein uurtje wachten op de zonsopgang en dus nog een uur afzien, want dat was het echt. De wind ging door alles en we moesten ons verschuilen achter enkele rotsen om niet te bevriezen. Er lag op sommige plaatsen ook ijs, wat volgens onze gids zelden voorkomt. Rein had ondertussen al een paar kousen rond haar handen gedaan. Daar zaten we dan te wachten op de zon op een hoogte van 4095.2m in het donker. Rond iets na 6 was ze daar eindelijk, en of het mooi was. We moesten ons best doen om geen duizend foto s te trekken, we zijn gestopt bij 957. Het was echt genieten! We hadden heel veel geluk met het weer ook, het was nog maar de tweede dag sinds enkele weken dat er zo weinig wolken waren. Zelfs KK (dat 85km verder ligt) was zichtbaar.

 

Met onze topfysiek stonden we snel boven, hoera! 

 

Maar t was er koud!!!

 

En toen werd het licht...

 

 

 

 

Tom zijn koplamp bezorgde hem een ferme badhairday

 

 

 

Ijs op de top!

 

Kleine Tom op de grote berg.

 

 

 

 

 

Iets voor 7 begonnen we terug af te dalen en rond 9.15u waren we terug bij onze hut. Waar de meesten vlug hun tweede ontbijt van de dag aten om zo snel mogelijk af te dalen verkozen wij een half uurtje te slapen om dan op ons gemak wat te eten en nog even van het uitzicht te genieten. Om half 11 zetten we onze afdaling verder en dat bleek nog de grootste beproeving van al te zijn. Onze knieën waren al een pak minder stabiel en bij elke stap omlaag werden onze quadricepsen stevig op de proef gesteld.

 

 

Net voor we terug bij de Timpohon Gate waren zagen we iets wat we helemaal vergeten waren en waar we niet echt om stonden te springen: een dertigtal trappen omhoog! Het kostte ons uiteindelijk 12,5 uur om de 17km af te leggen. Moe maar voldaan keerden we terug naar KK waar we onze activiteiten voor de volgende dag beperkten tot NIETS doen. Het was bijna onmogelijk ons te verplaatsen. Onze benen hadden er efkes genoeg van. Ook de dagen na onze afdaling probeerden we zoveel mogelijk om trappen en voetpaden te vermijden.

Omdat we toch geen twee dagen in ons guesthouse wouden zitten en we grote fan zijn van de Aziatische keuken  hadden we voor de volgende dag een kookcursus geboekt. Rond 9u werden we opgehaald door Pat, een heel vriendelijke en goed Engels-pratende gids. Aan zijn postuur was te zien dat hij graag at, wat voor ons toch een goed teken was. Eerst nam hij ons mee naar verschillende markten om er onze ingrediënten te kopen en ons bepaalde speciale producten te leren kennen. Nadat we alles hadden reden we naar het restaurant van zijn moeder, die ons kookles ging geven. Ook zij bleek heel aangenaam gezelschap te zijn, net als de rest van de familie. Op het menu stonden kip in een kokosnootcurry en een groentenslaatje met scampipasta en limoensap. Het koken op zich was vrij eenvoudig aangezien ze bijna alles in de blender staken. Het kruiden was uiteraard heel belangrijk. Na een half uurtje konden we aan tafel. Naast onze gerechten werden ook nog een viscurry, twee soorten rijst en een soort gedroogd vlees geserveerd. Uiteraard was onze curry de beste, hoewel de rest ook zeer lekker was. Als dessert kregen we koffie en thee met bijhorende gebakjes en, alsof dat nog niet genoeg was kregen we ook nog een kokosnootmilkshake, heerlijk! Toen ons eten op was moesten we snel terug naar KK omdat Pat wat last had van de darmen en liever op zijn eigen wc ging.

 

De vismarkt:

 

Waterbuffel, in stukjes:

 

En koken maar...

 

We wouden graag Chinees Nieuwjaar vieren in KK maar jammer genoeg werd het een beetje een teleurstelling. Na enige onduidelijkheid of het nu op 30 of 31 januari was dat er gefeest werd, bleek dat de meeste mensen hier gewoon bij hun familie vierden. Ook van de optochten met de acrobaten verkleed als draak zagen we maar heel weinig. We kregen er toch eentje te zien.

 

Na een week hadden we het wel gezien in KK en namen de bus naar Sandakan, een rit van ongeveer zes uur.