Australië: Cairns - Whitsundays

 

 

We keken er erg naar uit om naar Australië te vertrekken, Azië was super leuk maar we waren heel benieuwd naar Australië en hadden enorm veel zin om met een camper te gaan cruisen. We misten het zelfstandig te kunnen reizen, zelf te kunnen koken, gerief te laten rondslingeren, zelf de muziek te kunnen kiezen in de auto en luidkeels mee te zingen...
Eerste opgave: een campervan zoeken en een dikke steak eten. Dat tweede was niet zo’n groot probleem aangezien er op elke hoek wel een pub was waar ze steak verkochten. Maar het eerste, oeeeeeeeeeeeeelalalala, dat was niet zo simpel!
Tweede opgave: Joke vinden, ook gene cadeau. Doordat die twee simpele duiven (Rein en Joke) slecht gecommuniceerd hadden, hadden we geen idee wanneer Joke precies aan zou komen in Cairns. Dit had als gevolg dat we de hele dag aan de lagoon vlakbij ons hostel moesten liggen (oh gruwel!). ’s Avonds besloten we dan maar zonder Joke te gaan eten en lieten een boodschap achter bij de receptie dat we gingen eten bij een ander hostel. Toen we later die avond terug in ons hostel kwamen (dat Joke op voorhand had geboekt), was er nog steeds geen spoor van Joke. Rein deed heel hard haar best maar kon haar ogen nauwelijks openhouden aangezien we nauwelijks geslapen hadden de nacht ervoor. Ik besloot nog een film te kijken en af en toe eens te gaan kijken of Joke nog niet op de stoep stond. De receptie was al gesloten dus kon ze niet meer binnengeraken zonder onze hulp. Tijdens het wachten schoot Rein meermaals wakker omdat ze dacht dat ze Joke had horen roepen (ik denk dat ze een heel klein beetje enthousiast was om Joke terug te zien). Bij één van mijn bezoeken aan de stoep trof ik een meisje aan die met twee grote rugzakken een beetje verloren liep, het bleek ons Joke te zijn. Toen we richting ons hostel liepen dacht Joke plots bij haar hostel te zijn en dacht ze dat wij ergens anders verbleven. Blijkbaar hadden ze onze boodschap dat we ergens gaan eten waren lichtjes anders vertaald naar Joke en werd het: ‘ze zijn naar een ander hostel vertrokken’. Dus Joke was naar het andere hostel gestapt, had naar ons gevraagd aan de receptie en te horen gekregen dat ze ons daar niet kenden. Ze besloot dan maar terug te stappen naar het eerste hostel om er alleen te slapen en ons de volgende dag te zoeken. Joke dacht dus dat we niet tevreden waren met ons hostel en dan maar vertrokken waren. Toen we op de kamer kwamen was er eentje die direct uit haar slaap ontwaakte en rechtsprong. Na de hereniging dronken we nog een degelijke hoeveelheid gin terwijl we onze verhalen uitwisselden tot een stuk in de nach, gezellig!
De volgende dag konden we beginnen met onze zoektocht naar een campervan. We belden en mailden naar elke interessante advertentie ( en laat ons eerlijk zijn, ook minder interessante naarmate we wanhopiger werden) die we tegenkwamen maar jammer genoeg kregen we meestal, of geen antwoord, of te horen dat hun busje al verkocht was. Na drie dagen vonden we dan toch twee geschikte busjes. Het ene was heel goed, had weinig kilometers en was in goede staat maar was niet zo praktisch ingericht als de meeste campervans. Het andere busje had meer kilometers maar was wel heel goedkoop en was beter georganiseerd voor backpackers. We kozen voor het tweede busje, een keuze die we ons later nog zouden beklagen. Maar hé, maakt deel uit van het australisch avontuur! ;-)
Nadat we onze campervan hadden doopten we hem 'Lou' en konden we er echt aan beginnen. We reden naar Cape Tribulation, een stukje regenwoud in het noorden. We reden langs de kustlijn wat enkele mooie beelden opleverde. Toen we in Cape Tribulaton aankwamen kreeg ons busje het direct lastig met de steile hellingen maar het lukte ons toch een camping te bereiken en een duik te nemen in het zwembad dat we moesten delen met drie padden. Na onze plons bestelden we een enorme T-bonesteak en een kan bier en kregen we gezelschap van drie locals die ons trakteerden op bier en rum. Het moet wel gezegd, ze waren een beetje vreemd. Het waren echte mannen van de jungle. De ene had als bijnaam ‘bushman’ en het woord zegt het zelf, hij leefde in het regenwoud. Bushman had verschillende straffe verhalen klaarstaan over hoe hij soms weken in de jungle rondloopt met enkel zijn mes waarbij hij wilde zwijnen, krokodillen en tal van andere beesten moet doden om te overleven. Hij had  een aantal ‘indrukwekkende’ littekens op zijn lichaam die zijn verhalen geloofwaardig maakten, hoewel we toch even de wenkbrauwen fronsten bij zijn verhaal over hoe hij eens een drie meter lange haai had gedood met enkel zijn mes. De tweede local was enkel geïnteresseerd in Joke en kon niet stoppen met zeggen hoe mooi ze was (de man was geen specialist in signalen opvangen). Hij vond Rein uiteraad ook heel mooi maar wou dat niet zeggen omdat ze mijn ‘lady’ was (al een geluk voor mij of ik was haar kwijt). De derde zei geen woord, keek constant naar de grond en lachte overdreven hard met alles wat gezegd werd. Gelukkig vroegen ze ons later op de avond om aan de localstafel te gaan zitten waar nog andere (iets gewonere) mensen zaten. Het werd uteindelijke een leuke avond. Op hun invitatie om samen een nachtwandeling te gaan maken zijn we toch maar niet ingegaan....

Onderweg naar Cape Tribulation:

 

Cape Tribulation:

 

 

 

 

 

Gelukkig konden we nog net ontsnappen aan deze gruwelijke spin in de toiletten! De poging om Joke
te leren omgaan met spinnen.... faalde! Gillen voor dood! Na zo'n 20 minuten slaagden we erin bevende Joke uit de toiletten te bevrijden. K moet zeggen, ik was er ook genen fan van. Die harige poten, immense giftanden en hypnotiserende ogen zitten nog vers in mijn geheugen ;-). 

 

 

 

Eerste goeie steak sinds maanden, hmmm

 

 

 

 

Terug in Cairns moesten we onze campervan nog laten registreren en moesten daarvoor eerst langsgaan bij een garage om hem te laten testen. Daar kregen we te horen dat er toch wel één en ander moest vervangen worden. Niet zo goed nieuws dus, maar zolang we er daarna geen problemen meer zouden mee hebben was het niet zo erg. Ons busje ging klaar zijn woensdagavond rond vier uur, net op tijd om in Airlie Beach te geraken voor onze tour naar de Whitsundays. We moesten er donderdagochtend om 7.15u zijn, we kwamen toe om half 5, ideaal dus. We deden er wat langer over dan gepland aangezien er ’s nacht veel kangoeroe’s langs de snelweg liepen en we er liefst geen onder ons busje kregen. We zagen er onze eerste kangoeroe’s!! Jammer genoeg zowel levend als dood.
Nauwelijks geslapen konden we beginnen aan onze drie-daagse zeiltocht. We kochten vlug nog een voorraad drank in en stapten op de boot. De kapitein was een typische Australische macho voorzien van een pet, een dikke pens, fancy zonnebril, knappe madam aan zijnen arm en een dikke streep zonnecrème op zijn gezicht en lippen. Hij was bij momenten hilarisch, vooral als hij zich kwaad moest maken op zijn niet altijd even betrouwbare crew. De crew bestond uit een Hollandse man die iets te cool wou doen en na letterlijk elke zin het woord ‘bro’ zei, en Thor, een Deen die bij momenten iets te veel bezig was met het proberen versieren van een Zweeds meisje - zonder succes.
Op dag 1 stond een korte duik gepland en was er ook de mogelijkheid om te snorkelen of gewoon op het strand te zitten. Het zicht onder water was niet spectaculair maar het was toch leuk. De tweede dag bezochten we Whitehaven Beach, het strand waarvoor Whitsundays bekend staat. Het parelwitte zand kan gebruikt worden als natuurlijk scrub - materiaal. De dames hebben zich dus eens volledig laten gaan... Je kan er zelf je tanden mee onder handen nemen! (maar niet echt aan te raden, ik zit nog met zand achter mijn kiezen). Doordat het water heel hoog stond was het uitzicht wel niet volledig zoals op de meeste foto’s die je op de brochures ziet, maar het bleef mooi. De laatste (halve) dag bestond uit ontwaken, ontbijten, snorkelen en brunchen. Bovendien zagen we ook dolfijnen. Geen slechte afsluiter! We werden uitgenodigd om die avond gratis pizza te gaan eten in een bar in Airlie Beach. Het werd een plezante avond met veel bier en een zatte crew. We hadden het heel erg naar ons zin tot plots om 1u alles sloot. Blijkbaar zijn Australiërs niet zoooooo n dikke feestbeesten als we dachten want wij konden nog wel efkes blijven gaan. ;-) 



 

Eerste garagebezoek :-)

 

 



 

 

Whitsundays:

 

Elke keer als we een duikje wouden nemen moesten we deze grappige pakjes aan tegen de stingers.

 

 

 

 

 

 

Tom diva - modus:

 

 

 

 

 

 

Whitehaven beach

 

 

 

 

 

 

 

Lagoon Airlie Beach

 



 

Airlie Beach

 

Na een leuke avond met onze tourgenootjes sprongen we weer in de Lou om verder te cruisen.