JOEPIE!!! Still alive and kicking!
De helse busrit wa gelukkig niet zo hels
als we overal hoorden en lazen. In Pakse maakten we voor het eerst kennis met
een slaapbus: kleine hokjes per twee waar je niet languit kan liggen (gchance
dat we niet van de grootste zijn), maar met een zachte matras en kussen. De
volgende ochtend kwamen we toe in Vientiane met de slapers nog in onwe ogen. We
slenteren er een dagje rond en doen vooral niet te veel, buiten dan eten,
drinken, al onze Kip opdoen (wat achteraf een slecht idee bleek) en de volgende
bus boeken: ticketje enkel naar Hanoi!
Deze slaapbus blijkt al ietsje minder comfortabel. De toeristen, wij drie, een ouder koppel en twee Engelse jongens onder de Valium, worden naar achter verbannen. Toch hebben we ook een beetje geluk: op het einde bestaat de bus uit vijf ligzetels over de hele breedte van de bus. We kunnen zo’n rijtje voor ons drie bemachtigen en hoewel we al beter geslapen hebben, die helse busrit valt echt wel goed mee. Om 1u ‘s nachts houden we plots halt en kruipt ook de chauffeur onder de wol. We hebben geen idee wat er aan de hand is, maar keren ons en slapen verder. De volgende ochtend blijkt dat we aan de grenspost staan en we moesten wachten tot de kantoortjes opengaan. Uit de bus, paspoorten afgeven, wachten, 10 000 kip bijdragen aan de corruptie, controle, in de bus, naar niemandsland, uit de bus, paspoorten afgeven, wachten, 1 US dollar bijdragen aan de corruptie, controle, alle bagage van de bus, paspoorten afgeven, controle, wachten, alle bagage weer op de bus, wachten, op de bus en daar zijn we: In Vietnam op weg naar Hanoi!
Deze slaapbus blijkt al ietsje minder comfortabel. De toeristen, wij drie, een ouder koppel en twee Engelse jongens onder de Valium, worden naar achter verbannen. Toch hebben we ook een beetje geluk: op het einde bestaat de bus uit vijf ligzetels over de hele breedte van de bus. We kunnen zo’n rijtje voor ons drie bemachtigen en hoewel we al beter geslapen hebben, die helse busrit valt echt wel goed mee. Om 1u ‘s nachts houden we plots halt en kruipt ook de chauffeur onder de wol. We hebben geen idee wat er aan de hand is, maar keren ons en slapen verder. De volgende ochtend blijkt dat we aan de grenspost staan en we moesten wachten tot de kantoortjes opengaan. Uit de bus, paspoorten afgeven, wachten, 10 000 kip bijdragen aan de corruptie, controle, in de bus, naar niemandsland, uit de bus, paspoorten afgeven, wachten, 1 US dollar bijdragen aan de corruptie, controle, alle bagage van de bus, paspoorten afgeven, controle, wachten, alle bagage weer op de bus, wachten, op de bus en daar zijn we: In Vietnam op weg naar Hanoi!
Onze eerste Vietnamese maaltijd is meteen een voltreffer. We settelen ons tussen de locals op kabouterstoeltjes aan een minitafeltje langs de straat en verwenden onszelf met een soort van minibbq met gemarineerd vlees, groentjes en dipsausje. Njamjamjam!
De volgende dag liepen we een gratis tour
mee door de stad, doorheen de marktjes en doorheen het verkeer dat in Hanoi
nooit stil lijkt te staan. Oversteken wordt een soort slalomdansje tussen
fietsers, duzd brommers , taxi’s en minibusjes door. De eindstop was het meer
dat centraal in Hanoi met turtle island (al was het al een hele tijd geleden
dat die turtel was gezien) en een brugje naar een tempel. De rest van de dag
spendeerden we aan plannen, regelen, boeken, betalen en eten.
Straatbeeld Hanoi
De cyclo, het vervoersmiddel bij uitstek voor luie toeristen:
Twee schattige mannetjes in het park rondom het meer.
Parkeren op z'n Vietnamees:
Duzd brommertjes aan het rood licht
Turtle island
De dag erna verkenden we Hanoi op eigen
houtje. We bezochten onder andere de Hoa Lo gevangenis. In het begin van de
twintigste eeuw, toen Vietnam nog een kolonie was van Frankrijk, deed deze
dienst als gevangenis voor Vietnamese opstandelingen. Hun leefomstandigheden
leken niet meteen om vrolijk van te worden. Ten tijde van Vietnamoorlog, die
duurde van 1955 tot 1975 en zich afspeelde tussen Amerikaans gericht
Zuid-Vietnam en Sovjet en chinees gericht Noord-Vietnam, deed ze dienst als
gevangenis voor Amerikaanse piloten.
Op de terugweg waren we getuige van een brommeraccident. Een overladen brommer stootte een ander brommertje met een koppel en twee kinderen omver. Iedereen was er als de kippen bij om de schuldige aan te duiden en te doen betalen. Gelukkig waren er geen gewonden. Goed voor een land met bijna 2 verkeersdoden per uur...
Op de terugweg waren we getuige van een brommeraccident. Een overladen brommer stootte een ander brommertje met een koppel en twee kinderen omver. Iedereen was er als de kippen bij om de schuldige aan te duiden en te doen betalen. Gelukkig waren er geen gewonden. Goed voor een land met bijna 2 verkeersdoden per uur...
‘S avonds voelden we ons als Harry Potter,
Ron en Hermelien toen we op de slaaptrein naar Sapa stapten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten