Maleisië - Langkawi en Cameron Highlands

Klaar om een nieuw landje te verkennen, Maleisië!

We merkten al heel snel dat Maleisië ons wel zou liggen, heel mooie natuur en de mensen zijn er enorm gastvrij en vriendelijk, ook als je niks van ze koopt. Het is ook een zeer modern land, in vergelijking met de meeste andere landen in Zuid-Oost-Azie, wat best wel een leuke afwisseling was. Onze recent verworven (en oooo zo schitterende) afdingtechnieken mochten we ook even opbergen aangezien er hier maar weinig valt af te dingen (ze gebruiken bijna overal vaste prijzen en die zijn al heel goedkoop).

Langkawi, een eiland vlakbij de Thaise grens, werd onze eerste bestemming. Het eiland telt enkele prachtige stranden en is volledig duty free, leuk meegenomen! Het was even zoeken naar een betaalbare kamer. We vonden uiteindelijk een guesthouse waar ze nog enkele bedden vrij hadden. We gingen nog wat drinken op een strand vlakbij en planden onze volgende dag.

 

 

 

De volgende dag stonden we op tijd op om te ontbijten en een brommertje te huren. Vreemd genoeg was iedereen in onze dorm al op, vroege vogels dachten we. Na het ontbijten gingen we naar de shop waar ze brommertjes verhuurden maar tot onze teleurstelling waren ze allemaal verhuurd. Goede zaakjes gedaan zo vroeg in de ochtend dachten we. We vonden na enige tijd zoeken toch nog een guesthouse waar ze ook enkele brommertjes hadden staan en begonnen aan onze rit rond het eiland. De uitbaatster van ons guesthouse had ons aangeraden  tot het einde van de grote baan, die bijna volledig rond het eiland lag, te rijden. Daar zou een bewaker staan waarbij je een papier moest ondertekenen waarop (de baan was eigendom van een resort) stond dat ze niet verantwoordelijk konden worden gesteld bij eventuele ongevallen. Daar voorbij zou een heel mooi strand liggen waar nauwlijks mensen komen. Wat ze zei bleek ook te kloppen, het was er zeer rustig en het strand was perfect. Het was ons bedoeling om daarvoor nog met een kabelbaan de hoogste berg van Langkawi op te gaan maar toen we daar toekwamen stond er rij Chinezen aan te schuiven die ons eindeloos leek. We zijn dan maar langs een waterval gereden waar je normaal zou moeten kunnen afglijden. Een probleem wel als er geen water is. Blijkbaar had het al enkele weken niet meer geregend op het eiland waardoor de normaal heel brede waterval nu was gedegradeerd tot een zielig waterstraaltje. Gelukkig is er meestal wel wat water te vinden in de zee zodat we 's middag wat konden afkoelen, want het was nodig! Na het middagje strand hadden we zin om nog eens naar het hoogste punt van het eiland te brommeren, Gunung Raya. Het uitzicht was er best mooi en het was er gezellig zitten met een biertje in de hand. Op weg naar daar kwamen we ook een Brillangoer tegen, een soort aapje met witte kringen rond de ogen en, leuk weetje, het beestje leeft van planten en bloemen en heeft net als koeien meerdere magen.

 

De Seven Wells waterval die er een beetje triestig bij lag. 

 

 

Tom zijn handdoek ziet er een beeeeeetje belachelijk uit tegenover die van Rein....  

 

Tanjung Rhu beach

 

 

aapje!

 

We gingen snel iets eten tegen de grote honger want we wouden eigenlijk op de avondmarkt iets eten. Toen we daarna wouden vertrekken merkten we dat onze brommer niet wou starten (misschien iets te lang gewacht om te tanken). We liepen dan maar terug naar ons guesthouse dat er gelukkig niet ver van lag. Nadat we ons gedoucht hadden liepen we terug langs de brommer en probeerden hem nog eens te starten, en ja hoor, deze keer startte hij terug. Er was iemand vergeten de pikkel omhoog te doen!! We reden verder naar de brommerverhuurder maar die was niet aanwezig. We gingen naar het kantoor aan de overkant om te vragen of ze wisten waar de verhuurder was. Blijkbaar was hij gaan bidden. We zaten daar een tijdje te wachten en praatten wat met een Egyptische man die sinds enkele weken (tijdelijk) in Maleisië woonde omdat hij de huidige mentaliteit in Egypte niet echt begreep. Na een kwartier besloten we met het brommertje nog naar een avondmarkt te rijden om er wat te eten. We vonden er lekker en zeer goedkoop eten en geraakten er aan de praat met een vrouw van rond de 65 jaar die, na enige tijd gepraat te hebben, een Nederlandse bleek te zijn. De vrouw was al 9 jaar aan het reizen zonder te weten wanneer ze terug zou keren, waarbij Langkawi al 6 jaar een beetje haar uitvalsbasis was. Haar volgende plan was om China door te fietsen. Het was een boeiend gesprek waarbij we de tijd een beetje uit het oog verloren. Hoogtijd om terug te keren. We namen afscheid en gingen terug naar de verhuurder die nog steeds niet terug was. Gelukkig waren er enkele vrienden van hem die het voor ons konden regelen. De volgende dag zouden we om 7u al opgehaald worden door een taxi die ons naar de haven zou brengen vanwaar we boot en bus zouden nemen naar de Cameron Highlands.

Toen we opstonden om half 7 stond onze taxi vreemd genoeg al klaar. De taxichauffeur leek nogal gehaast en zei dat we ons moesten haasten want de boot zou om half 8 al vertrekken, geen probleem toch, dachten we! Tot we in de taxi stapten en merkten dat het al 7.10u was. Blijkbaar is het in Maleisië een uurtje later dan in Thailand. Hmmmm, daarom stond iedereen zo vroeg op... Zo begon onze race tegen de klok samen met Page, een vriendelijke Australiër die ook in onze taxi zat en dezelfde eindbestemming had, die we uiteindelijk verloren. Toen we aankwamen aan de haven (een heel groot complex dat meer weghad van een luchthaven) zei de chauffeur dat we vlug onze baggage moesten pakken en hem volgen. Jammer genoeg had hij niet door dat er tussen dat te horen krijgen en effectief uitstappen, naar de koffer gaan en onze rugzakken pakken enige tijd zit en we dus geen idee hadden welke kant hij uitgelopen was, zeer vervelend. We begonnen dan maar op goed geluk het complex in te lopen en kwamen gelukkig al vrij snel aan bij onze gate, waar we tot onze grote ergernis niet door mochten zonder onze tickets. Ze stuurden ons terug naar de ingang waar we onze tickets moesten ophalen. Rein bleef bij de baggage terwijl wij naar de ingang spurtten om daar te horen te krijgen dat onze tickets al weg waren. Super, dachten we, onze eerste keer in 't zak gezet, en dan nog in Maleisië! Maar het was veel frustrerender dan dat. Onze taxichauffeur had blijkbaar de tickets al bij zich, en had er niet aan gedacht ons dat even te melden, en was ermee de pier opgelopen waardoor wij niet door mochten. Balen! Er zat niks anders op dan nieuwe tickets te kopen (gelukkig nog geen 5EUR). Enige gevaar: die boot zou om 10u aanmeren en onze bus vertrok rond 10u. We kwamen tot onze opluchting om 9.50u al toe aan de haven. Welliswaar om daar 20 min te staan wachten tot er een andere boot vertrok. Toen we eindelijk aanmeerden begon we als een gek te lopen richting het busstation dat ongeveer 5 min verder lag. Tot onze grote verbazing stond de bus gewoon op ons te wachten. Lang leve Maleisië! In tegenstelling tot Thailand, en de andere landen waar we tot dusver geweest waren (waar ze de bussen gewoon volsteken en vertrekken als het hen uitkomt), weten ze hier wel hoeveel mensen er mee moeten en wachten ze ook echt! Dju toch, het moderne leven kan plezant zijn!

We begonnen onze rit (in een zeer comfortabele bus) met het gevoel dat niks omze dag nog kon verpesten. Dus ook niet het feit dat we over de laatste 2km anderhalf uur gedaan hebben door een enorme file. Toen we aankwamen in het dorpje gingen we samen met Page en Matt, Joe en Tim, drie Britten die we onderweg nog hadden leren kennen, op zoek naar een guesthouse. Al vrij snel vonden we iets waar ze kamers beschikbaar hadden en waar we over gelezen hadden. Nadat we ingecheckt hadden gingen we iets eten, we waren allemaal uitgehongerd. Na het eten gingen de mannen nog iets drinken. Er was nog wat duty free alcohol over wat goed van pas kwam aangezien er niet echt cafe's waren. We spraken af om de dag erna, na een laat ontbijt, een beetje rond te trekken in de omliggende heuvels.

Na het ontbijt en nadat onze vier vrienden een ander hotel gevonden hadden (ze hadden niet zo goed geslapen met vier in een heel klein kamertje) begonnen we onze trip. Het werd een leuk en niet te zwaar tochtje. 's Avonds gingen we Indisch eten en dat bleek geen slechte keuze te zijn gezien het verdere verloop van de avond waarin we elkaar's drankspelletjes uitprobeerden. Er zaten enkele leuke bij maar het moet toch gezegd, pyramide was weer recht in de roos! 27 slokken waren er voor Matt teveel aan en nadat de rest ook onder tafel gedronken was, konden de Belgen ook rustig gaan slapen. 

We hadden de volgende ochtend om half 9 afgesproken aan het kruispunt dat tussen onze hostels lag maar na 5 min wachten leek het ons al duidelijk dat ze er niet in geslaagd waren op te staan. Gelukkig herinnerde ik mij nog dat Page de avond ervoor had gezegd dat we hen zeker moesten wakker maken als ze er zelf niet in slaagden. Toen we bij hun kamers kwamen bleken ze inderdaad nog in bed te liggen. Vooral Tim en Matt hadden het bijzonder lastig om op te staan, slappe Britten! Na een half uurtje konden we dan toch vertrekken. We namen de bus naar een ander dorp om vandaaruit naar het hoogste punt van de Cameron Highlands te stappen. Het werd een zware klim (op sommige stukken was het echt klimmen). Van onze katers waren we snel verlost en het uitzicht was wel echt de moeite waard.

 

 

De weg terug was een ander verhaal, 6km naar beneden op een gewone asfvaltweg. Gelukkig passeerde er na 1km een truck waarmee we een stuk mochten meerijden. We reden langs een theeplantage waar we de locale thee probeerden. Daarna reden we verder naar het dorp waar we gestart waren. De streek staat bekend om o.a. zijn aardbeien dus moesten we er wel wat kopen. Aangezien er niet echt een busstation te zien was probeerden we terug te liften. Vlotjeeeeees!

 

 

 

 

 

 

 

Om de avond af te sluiten gingen we nog wat kaarten met enkele pilsjes erbij en namen we afscheid. Page, Joe, Matt en Tim zouden de dag erna naar het nationaal park Taman Negara gaan terwijl wij naar Kuala Lumpur gingen. We moesten er enkele dagen later al onze vlucht naar Borneo halen.