Vietnam - Phu Quoc en Hontre

Na de drukte van Ho Chi Minh City was het tijd om weer eens uit te blazen en waar kan dat beter dan op een eiland?! We kozen voor Phu Quoc. Wederom namen we de nachtbus en ( hoe kan het ook anders) kwamen we niet op het aangegeven tijdstip toe. Veel te vroeg toegekomen aan de haven van waaruit we de ferry naar het eiland moesten nemen, dachten we nog enkele uren te moeten doden in een van de locale eettenten maar dat was buiten Mister Lee gerekend die we op onze bus hadden leren kennen. Mister Lee, geboren in Cambodja maar een groot deel van zijn leven in Canada gewoond, bleek een buitenverblijfje ( in opbouw) te hebben op een van de eilanden waar hij om de twee weekends heen ging en had dan ook maar direct een hotelkamer geboekt op het vaste land voor het hele jaar! Daar konden we, aangezien het een kamer voor vier personen was, nog wat slapen. Vervolgens werden we ook nog getrakteerd op ontbijt en eveneens uitgenodigd op het eiland waar Mister Lee zijn verblijfje aan het bouwen was. Probleem was dat wij een ticket hadden naar Phu Quoc en maar vier dagen hadden om in Phnom Penh te geraken dus we zeiden dat we het gingen overwegen. Na het ontbijt scheidden onze wegen.

Toegekomen op Phu Quoc besloten we brommertjes te huren en op verkenning te gaan in de hoop een van de prachtige stranden die het eiland rijk is aan te treffen. Mislukt! Van wegwijzers was geen sprake en de wegen waren ook allesbehalve ideaal. Na een teleurstellende dag rondcruisen besloten we terug te rijden om te aperitieven toen daar plots uit het niets een fantastisch strand verscheen, vlakbij onze bungalow nota bene!
Teleurgesteld door de verloren dag besloten we dan maar in te gaan op de uitnodiging van onze vriend Lee. We belden hem, regelden onze boot en namen afscheid van Phu Quoc.

                                  

                                  

De boot richting Hontre was al iets minder luxueus en toen we toekwmanen op het eiland werd ons direct duidelijk hoe dat kwam: geen toerist te bespeuren! Niet evident ook om uit te leggen aan de locals, die geen woord Engels verstaan, dat we op zoek waren naar Mister Lee. Gelukkig zagen we hem na tien minuten de heuvel afdalen met zijn typische enthousiasme. Hij begeleidde ons naar zijn tijdelijke verblijf tegenover de riante villa waar dagelijks ongeveer tien man tewerkgesteld wordt.

s Avonds liet hij zijn twee meiden een super sea food bbq maken, en super was hij! De langoustines, king crab, vis en inktvis waren heel vers (tot een half uur voor het eten leefden ze nog) en bleven maar komen... De zinnen "Just do it" en "Just try it" werden regelmatig naar ons hoofd geslingerd door Mister Lee, het moest en het zou op geraken! Na de rijkelijke maaltijd kregen we een rondleiding in Mister Lee s villa. Er waren drie verdiepingen met telkens minstens twee wc s en twee douche s, er waren 7 slaapkamers en een balkon, waar gemakkelijk een zaalvoetbalmatchke op gespeeld kon worden, met een eindeloos uitzicht op zee. Het tweede verdiep was overigens gewoon een grote ruimte die zou ingericht worden als prive discotheek, leuk buitenverblijfje dus!

We wouden graag nog wat van het uitgangsleven op het eiland zien en besloten er een lap op te geven........in de KARAOKE!!! Zeer speciale manier van uitgaan: een prive kamer met drank en vers fruit en uiteraard een karaoke. Ondanks het beperkte aanbod nummers (enkel Vietnamese, en die taal waren we op dat moment nog niet echt machtig) gingen we er toch volledig voor tot groot jolijt van de steeds groter wordende groep aanwezige locals. Eenmaal uitgezongen besloten we terug te keren en te gaan slapen op het derde verdiep van de villa die (nog) niet voorzien was van ramen, ideaal na een warme dag.

De volgende dag had Mister Lee wat zaken te regelen dus besloten wij met brommertjes het eiland te verkennen alvorens de boot te nemen naar het vaste land en door onze nieuwe copain een laatste keer getrakteerd te worden op "real  Vietnamees food from the real countryside" zoals hij het zo graag noemde. Onze verkenningstocht verliep echter niet helemaal volgens plan aangezien Tom besloot om Jasmien s advies (Ooooh Tom, wees voorzichtig, het is nogal glad op sommige plaatsen!) niet te volgen en uit te glijden op een nogal scherp stukje koraalrif met als resultaat een gapende wonde aan het scheenbeen, een diepe snee aan de grote teen en een gebroken teennagel, zoals ik al zei: niet helemaal volgens plan! We moesten dan nog zien terug te geraken over de rotsen vanwaar  we gekomen waren maar werden gelukkig snel geholpen door enkele locals terwijl Rein met het brommertje terugreed om Mister Lee op de hoogte te brengen. Ze maakten een verband van sla en bamboetakken. Dat ik er zelf niet opgekomen was! Wonderbaarlijk genoeg stoptte het bloeden en werd ik naar het ziekenhuis gebracht achterop bij een van de locals. In het ziekenhuis, dat verrassend netjes bleek te zijn, werden de wonden schoongemaakt en genaaid. Rein was plots ook nergens meer te bespeuren. Ze was een beetje onwel geworden en was naar een bedje gebracht waar ze een theetje met veel suiker aangeboden kreeg, het arme schaap! ;)

Uiteindelijk geraakten we nog op tijd op "the countryside" waar we een alweer zeer ruim aanbod eten voorgeschoteld kregen en ook een krat bier soldaat gemaakt hebben op vrij korte tijd (onder lichte dwang). Goed gevuld en licht aangeschoten van het bier (vooral Mister Lee, die zichzelf een beetje had overschat) reden we terug richting het hotel om de dag erna onze reis naar Phnom Penh (Cambodja) aan te vatten en ene Wannes op te halen...

De sea food bbq!

Plaats van het ongeval.

Voor...

Na!

Op weg naar "the real countryside"